| Odsłony: 61291
/ 23
Daniel - (Dama dama) – gatunek ssaka z rodziny jeleniowatych o wyglądzie i trybie życia podobnym do
jelenia szlachetnego. Pochodzi z Azji Mniejszej. Sprowadzony przez Fenicjan, a później Rzymian na obszary śródziemnomorskie, rozpowszechniony w wielu krajach, również w Polsce.
↓ Posłuchaj odgłosów Daniela ↓
BUDOWA. Wielkością zbliżony jest do sarny, wyglądem zaś do jelenia. Zamieszkuje wszystkie rodzaje lasów oprócz lasów górskich. Jego cechą charakterystyczną jest cętkowana sierść zwana przez myśliwych suknią. Suknia daniela jest rdzawobrązowa. W zimie przybiera kolor brudnobrązowy, na bokach, do 1/3 od dołu tłowia, ma wspomniane już białe cętki. W zimie cętki te są słabo widoczne, sierść dłuższa. Przez grzbiet ciągnie się ciemny pas. Pierś od przodu, badyle i podbrzusze daniela są popielate, w okolicy ogona ma białawe lustro okolone ciemną obwódką. Kwiat(ogon) dłuższy niż u jelenia(długość ok. 25 cm), z wierzchu czarny, znajduje się w ciągłym ruchu. Szczegół ten jest bardzo charakterystyczny dla daniela. Wśród danieli dość często spotyka się osobniki o sukni białej lub czarnej. Taka barwa sukni nie jest wynikiem albinizmu(biała) czy melanizmu(czarna), ale zwykłą odmianą barwy danieli, która może występować w różnych odcieniach. Różnorodność barwy danieli nie wiąże się więc z niedorozwojem fizycznym lub z jakimiś zaburzeniami organizmu zwierzęcia. Charakterystyczne jest to, że daniel-byk i łania nie mają grandli(mleczne kły). Trop daniela jest bardzo podobny do tropu jelenia, różni się tylko wielkością. U daniela występują bardzo małe różnice wielkości tropu przednich i tylnych badyli. Długość tropu wynosi 7-8 cm, a szerokość 5-5,5 cm. Daniel-byk ma wysokość w barku ok. 100 cm, długość ciała do 200 cm i masę 60-70 kg.
POROŻE. Łyżki daniela, zawsze stojące w bok, są w środku porośnięte włosem. Daniel-byk ma poroże w kształcie litery U. Poroże to jest inne niż u jelenia, gdyż w połowie jego wysokości rozpoczyna się 
łopata, od przodu gładka, a z tyłu z ogonami(sękami). Poroże daniela nie ma odnogi nadocznej, a tylko oczniak i opierak, a potem łopatę. Poroże ma masę do 4 kg. Daniel-łania jest znacznie mniejsza od byka i osiąga masę 35-40 kg.
Rozwój poroża. W wieku 7 - 8 miesięcy życia (styczeń, luty) daniel rozpoczyna budowę pni pod przyszłe poroże. Pierwsze poroże nasadza od maja i w sierpniu wyciera ze scypuły, a nosi je do maja przyszłego roku. Pierwsze poroże ma kształt krótkich tyk bez odnóg i bez róży (szpiczak). Drugie poroże (trzeci rok życia) buduje daniel do sierpnia i wyciera na początku września. Poroże to ma dwie odnogi, oczną i opierak, a tyki mają różę. Drugie poroże zrzuca daniel w końcu kwietnia. Trzecie poroże (czwarty rok życia) buduje daniel do sierpnia i nosi do kwietnia-maja. Trzecie poroże ma kształt tyk z odnogami oczną i opierakiem oraz zgrubienie, spłaszczenie na końcu tyki będące zapowiedzią przyszłej łopaty (łyżkarz). W następnych latach rozwój poroża ma miejsce głównie w końcowej części tyki, gdzie powstaje łopata, z przodu równa, coraz wyższa i szersza. Z wiekiem wzrasta liczaba sęków w tylnej części łopaty, a wi
ęc inaczej niż u łosia, którego rosochy mają sęki z przodu. Odnoga nadoczna występuje u danieli niezmiernie rzadko. Byki stare o dużym i mocnym porożu mają w dolnej tylnej części łopaty długą odnogę (hak, ostroga). Od jedenastego poroża następuje jego uwstecznienie się. Poroże u młodych byków-danieli ma kształt zbliżony do litery V, u starych zaś do litery U, z szerokim, płaskim dołem tej litery(rozłoga ma się do wysokości jak 1 : 1). Wśród danieli i u innej zwierzyny płowej występują nieprawidłowości w rozwoju poroża, które kwalifikują byka do selekcyjnego odstrzału. Takimi wadami są: brak opieraka, nierównomierny kształt obydwu tyk, wysokie tyki, nieprawidłowa lub wąska łopata, bardzo mała rozłoga łopat. Wśród starych byków zdarzają się wypadki niezrzucania poroża i wówczas spod róży wyrasta nowe poroże, jest ono oczywiście karłowate i zniekształcone (poroże podwójne).
TRYB ŻYCIA. Zajmuje różne siedliska, od suchych i gorących po zimne i wilgotne. Wykazuje duże zdolności adaptacyjne. Preferuje rzadkie lasy i ich obrzeża, czasami wychodzi na żerowanie na podleśne pola uprawne i łąki. W górach występuje na wysokościach do ok. 1000 m n.p.m. Żeruje głównie w nocy. Daniel jest zwierzyną aklimatyzowaną u 
nas w XVI wieku. Sprowadzony został z krajów śródziemnomorskich. Do końca ubiegłego wieku występował przeważnie jako zwierzyna parkowa. Obecnie występuje coraz liczniej w stanie dzikim. Daniel jest zwierzęciem gromadnym. W lecie , w okresie łojnym(upasania się przed rują), młode byki, łanie i cielęta, chodzą razem, a stare byki w odrębnych, małych chmarach. Mocne łopatacze często chodzą samotnie i rzadko pokazują się w bardziej otwartych miejscach. Chmarę byków zawsze prowadzi najmocniejszy a więc inaczej niz u jeleni.Daniel jest bardzo ruchliwy i dlatego można go spotkać w ciągu całego dnia. Ze względu na swoja ruchliwość nie jest on lubiany przez jelenie i sarny, gdyż stale je niepokoi i dlatego opuszczają one siedliska danieli, jeśli jest ich dużo w danym łowisku. Daniel mimo ruchliwości nie lubi wędrować, tak jak np. jeleń, trzyma się raczej swojej ostoi, a w okresie bekowiska stałych rujowisk (nawet przez szereg lat). Daniel ma c
harakterystyczny sposób poruszania się, np. w biegu skacze od razu na cztery nogi, podobnie jak koza domowa i dlatego jest trudny do odstrzału w ruchu. jest bardzo ostrożny i uważny; ma bardzo dobry wzrok (w przeciwieństwie do jelenia) i często zmienia swoje przesmyki. Pomimo dość ciężkiej budowy świetnie skacze i potrafi bez trudu pokonywać przeszkody nawet dwumetrowej wysokości.
ROZMNAŻANIE. W okresie godowym (bekowiska) byki odszukują chmary łań, odpędzaja od nich młode byczki i spędzają z łaniami okres godowy. Ruja danieli(bekowisko) rozpoczyna się w połowie pażdziernika i trwa do połowy listopada. W okresie poprzedzającym ruję byk przednimi badylami kopie w gęstwinie leśnej wgłębienie, tzw. dołki rujowe, w które oddaje mocz. To wgłębienie powiększa o tyle, że gdy położy się w nim, jest mało widoczny. W związku z tym, że w to wgłębienie oddaje mocz, jest ono bardzo cuchnące. W tych wgłębieniach odbywa się często krycie łań, 
prawdopodobnie dlatego, że jego zapach jest dla nich podniecający. W okresie rui byk zbiera sobie chmarę łań (5-8 sztuk), którą trzyma przez okres ok. 2 tygodni, jeżeli nie zostanie wcześniej zrogowany i odpędzony przez innego byka. W tym czasie daniel-byk jest jeszcze bardziej wojowniczy niż jeleń-byk, ale z uwagi na kształt poroża walki danieli żadko kończą się tragicznie. W okresie rui byk stadny prawie nic nie żre i przez to wiele traci ze swej wagi. W okresie rui byk wydaje chrapliwy głos podobny do beczenia. Beczenie to rozpoczyna się już w godzinach popołudniowych. Łania nosi płód 32 tygodnie (220 dni). W czerwcu lub na początku lipca wydaje na świat jedno lub dwa cielęta. Matka karmi je do grudnia. Zdolność rozmnażania się daniel osiąga w drugim roku życia. Łania daniela, podobnie jak łania jelenia, zjada łożysko porodowe, aby nie pozostawiać śladów swojej obecności ze względu na bezpieczeństwo cielaka. Przenosi się także w inne miejsce.Młode po urodzeniu przebywają wraz z matką i ssą mleko matki aż do jej następnej rui, żyją do 25 lat.
POLOWANIE. Daniele stanowią pokarm większych drapieżników. Przez człowieka są zabijane dla mięsa, skór i poroża. W Polsce daniel jest zwierzęciem łownym z okresem ochronnym. Na daniele-byki poluje się od 1 października do 31 stycznia, na łanie i cielęta od 1 pażdziernika do 15 stycznia. Do odstrzału przeznaczone są w zasadzie sztuki selekcyjne, a więc o wadliwym porożu. W polowaniu na daniele stosowane są następujące 
sposoby: zasiadka, podchód, podjazd lub cicha nagonka. Zasiadkę należy robić rankiem lub w południe w miejscach, gdzie zwierzyna wychodzi na żer, a więc w pobliżu polan leśnych, zrębów, pól i łąk. Zasiadka na przejściach (przesmykach) zwierzyny daje wątpliwe efekty, gdyż daniele bardzo często je zmieniają. Podchód stosuje się w czasie bekowiska, ponieważ daniele mają ustalone rujowiska i dlatego istnieje możliwość spotkania tam byka. Trudność polega przede wszystkim na podejściu, gdyż daniel jest bardzo ostrożny i płochliwy. Podjazd można stosować w każdym czasie, najlepiej w zimie, jednak nie udaje się na ogół podjechać blisko i dlatego należy decydować się na dalszy strzał. Polowanie z cichą nagonką polega na użyciu 2-3 naganiaczy, którzy wolno i spokojnie przepędzą miot. Zmiana przesmyków oraz częste uderzanie danieli do tyłu, na nagonkę, utrudnia myśliwemu dojście do strzału w czasie pędzenia .Dziczyzna daniela jest bardzo smaczna. Skóra oczyszczona z sierści i wyprawiona nadaje się do wyrobu rękawiczek i innej galanterii. Poroże stanowi cenne trofeum oraz ma zastosowanie do wyrobu mebli i innych przedmiotów, jak np. lampy. Daniel nie ma grandli.
OKREŚLENIE WIEKU DANIELA. Wiek daniela w łowisku określa się podobnie, jak jelenia, po zachowaniu się i
budowie, natomiast po odstrzeleniu na podstawie uzębienia. W okresie od 5 miesiąca do 26 miesiąca życia wiek daniela określa się na podstawie zakresu wymiany zębów mlecznych na stałe, a w późniejszym czasie według stopnia starcia zębów przedtrzonowych i trzonowych oraz koron siekaczy.
WYCENA POROŻA. Na wycenę łopat danieli składają się: I. Pomiary [w cm] 1) średnia długość łopat mierzona od dolnej krawędzi róży po ich zewnętrznej stronie, przez środek łopat, do zatoki między sękami mnożona przez współczynnik 0,5; 2) średnia długość oczniaków mierzona od róży po ich dolnym łuku razy współczynnik 0,25; 3) średnia długość łopat mierzona od początku rozszerzania się tyki w łopatę razy współczynnik 1,0; 4) średnia szerokość łopat w najszerszym miejscu razy razy współczynnik 1,5; 5) średnia obwodów róży razy współczynnik 1,0; 6) suma obwodów tyk mierzonych między oczniakiem i opierakiem razy współczynnik 1,0; 7) suma obwodów tyk mierzonych między opierakiem i łopatą razy współczynnik 1,0; 8) masa poroża razy współczynnik 2,0; jeśli cięcie czaszki jest wzdłuż górnej szczęki i poniżej oczodołów - odlicza się 0,10 kg, a jeśli nie jest cięta czaszka - 0,25 kg. II. Dodatki 9) ubarwienie (jasne do ciemnego) odpowiednio 0-2 pkt.; 10) sęki na łopatach (w zależności od ich wielkości - ponad 2 cm, i ilości) odpowiednio 0-6 pkt.; 11) moc, kształt i regularność, łącznie 0,5 pkt. III. Potrącenia 12) niedostateczna rozłoga w stosunku do długości tyk, odpowiednio 0-6 pkt.; 13) wadliwe łopaty 0-10 pkt.; 14) wadliwe krawędzie łopat 0-2 pkt.; 15) niedostateczna równomierność 0-6 pkt. Ogólną wycenę stanowi suma punktów z 
pozycji 1-11, pomniejszona o punkty z pozycji 12-15. Medalowymi łopatami są: medal brązowy - 165,00-174,99 pkt.; medal srebrny - 175,00-179,99 pkt.; medal złoty - 180,00 i więcej pkt.
WPŁYW NA ŚRODOWISKO. Przy umiarkowanej liczebności daniele (7-10 osobników na 100 ha powierzchni leśnej) nie wpływają istotnie na rodzimą przyrodę ani nie powodują istotnych szkód gospodarczych . Negatywny wpływ danieli może się natomiast ujawniać przy ich bardzo dużej liczebności. Obserwowano, że jelenie szlachetne unikają części kompleksów leśnych, w których zagęszczenie danieli jest wysokie. Zimą, przy dużych zagęszczeniach, skutecznie konkurują one przy paśnikach z innymi gatunkami kopytnych. Konkurencję taką stwierdzono w stosunku do sarny i młodych żubrów Bison bonasus . W sezonie wiosenno-letnim daniele - jak inne jeleniowate - mogą powodować szkody w uprawach zbóż, roślin oleistych i okopowych, a także w lasach. Straty w lasach powstają wskutek zgryzania kory i łyka drzew (tzw. spałowania) oraz zgryzania pędów i pączków w odnowieniach. Szczególnie narażone są świerk, sosna, buk, jesion, dąb i grab. Choć nie brak doniesień o znacznych szkodach powodowanych przez daniele w uprawach i lasach, to na ogół są one mniejsze niż straty powodowane przez jelenie szlachetne i sarny.
{loadnavigation}